og því var sú ákvörðun tekin

Í gegnum árahundruðin sóttu Íslendingar lifibrauð sitt til sjávar og var sjávarútvegur ásamt landbúnaði það sem hélt lífi í þessari þjóð í aldaraðir.

Það var svo um miðja síðustu öld að íslendingar gerðu sér grein fyrir að vernda þyrfti fiskistofnanna svo ekki yrði um ofveiði að ræða og illa færi.

Var þá ákveðið að færa út landhelgina, og í óþökk annara þjóða, tókst okkur í nokkrum áföngum að koma fiskveiðilögsögu okkar út í 200 mílur.

En þrátt fyrir þennan stóra áfanga fannst okkur ekki nóg að gert og því var sú ákvörðun tekin að setja á fiskveiðikvóta, kvóta til verndunar fiskistofnunum og byggðarjöfnunnar.

Í þessum efnum voru íslendingar í farabroddi allra þjóða og til fyrirmyndar.

Í byrjun gekk allt vel en síðan fóru að gerast undarlegir hlutir í krafti spilltra stjórnvalda varð kvótinn að einkaeign hinna svokölluðu sægreifa sem nú gátu eignað sér ófiskaðann fiskin í sjónum og selt hann á okurverði til þeirra er fiska vilja.

Hvernig gat þetta gerst undrast þjóðin. Og hvers eiga sjávarútvegsplássin um landið allt að gjalda.

Það er skýlaus krafa að fiskveiðiheimildinar verði aftur eign þjóðarinnar og berjast skal fyrir að sá réttur verði aftur þjóðareign.

Ég vona og trúi því að íslendingar beri gæfu til að fella núverandi ríkisstjórn og skapa nýja stjórn er tekur fast á þessum málum.